Melankolija ili životan radost, nježnost ili grubost, lakoća ili težina – Denis Špičić zna du su upravo proturječja i to na svakom koraku, gusto vezivno tkivo života. No, njegove priče imaju i jedno nezgodno svojstvo: one režu – na prvi pogled paperjasto i olako, ali zapravo britko i snažno, kao papir. Okusi koštica žižula, velikih kao maslina, dodiri pamuka i plastika kineskih grudnjaka, mirisi kovrčavih vlasi usputnih, a bitnih suputnika, urezuju se u nutrinu čitatelja postupno, blago, ali i toliko snažno da ćete se na kraju pitati jesu li njegove pjevačice u blues barovima, trafostanice ukrašene grafitima lokalnih artista, bistre noći u siječnju i hladne vode negdje kod Lunskih vrtova, samo njegove ili možda ipak i – vaše.

Jelena Zlatar